Wzgórza Szymbarskie (kasz. Szimbarszczé Grzëpë)
Najwyższe wzgórza na Niżu Polskim, a zarazem na Niżu Europejskim od wybrzeży Atlantyku we Francji do Wzgórza Wałdaj w Rosji. Typowy krajobraz to labirynt wzgórz i głębokich bezodpływowych kotlinek i zagłębień. Gezeza najwyższych partii wzgórz: formy szczelinowe, a nie jak przez lata sugerowano – morena czołowa.
Ukształtowanie powierzchni i klimat
Na terenie pasma wzgórz Szymbarskich znajduje się bardzo urozmaicona rzeźba terenu, która zaczęła się kształtować w czwartorzędzie, a konkretnie w plejstocenie. Na ukształtowanie powierzchni ogromny wpływ miał przemieszczający się lądolód skandynawski, który w zależności od klimatu się przemieszczał cofał się i powracał. Możemy tam wyróżnić takie polodowcowe formy jak: moreny czołowe, rynny polodowcowe wypełnione jeziorami, równinę sandrową (na południe od Wzgórz Szymbarskich), jeziora wytopiskowe, torfowiska. Skały macierzyste gleb bielicowych, które dominują na terenie punktu widokowego, to żwiry, piaski oraz gliny, które nagromadziły się podczas zlodowacenia południowopolskiego, środkowopolskiego i bałtyckiego. Klimat występujący w tamtym miejscu charakteryzuje się zmiennością pogody oraz sporymi rocznymi amplitudami temperatur. Średnia temperatura lipca wynosi bowiem 16°C natomiast stycznia –3,5°C. Średnia roczna suma opadów atmosferycznych wynosi 660mm. Występują tam też często mgły. Okres wegetacji wynosi 200-210 dni.
Szata roślinna
W dużej mierze Wzgórza Szymbarskie, a zwłaszcza podnóże i szczyt Wieżycy porasta las bukowy w wieku 130-150 lat. Występuje tu m.in. kwaśna buczyna niżowa (Luzulo Pilosae- Fagetum). Zajmuje ona gleby wytworzone z piasków gliniastych lub lekkich glin spiaszczonych. Na północnym – wschodzie rosną buki z domieszką świerka czy dębu bezszypułkowego wprowadzonego sztucznie przez człowieka. Runo na terenie Wzgórz Szymbarskich jest słabo rozwinięte. Najczęściej spotykanymi są gatunki średnio żyznych lasów liściastych m.in. szczawik zajęczy (Oxalis acetosella), żywiec cebulkowy (Dentaria bulbifera), perłówka jednokwiatowa (Melica uniflora), marzanka wonna (Asperula odorata), przylaszczka (Hepatica), niedźwiedzi czosnek (Allium ursinum). U podnóża szczytu rosną bardzo wysokie drzewa. Wśród nich było też drzewo ścięte w 2002r., z którego powstała najdłuższa deska świata (36,82 m). 12 czerwca 2002 zgłoszono ją do Księgi Rekordów Guinnesa. Z pozostałej części drzewa powstał „Stół noblisty”, który wraz z deską podziwiać można w tartaku przedsiębiorstwa „Danmar” w Szymbarku.
Rezerwat Szczyt Wieżyca
Rezerwat został utworzony w 1962r. na powierzchni 33,59 ha na stokach najwyżej wzniesionych Niżu Środkowopolskiego (w obrębie Wzgórz Szymbarskich). Jest to rezerwat krajobrazowy. Został on okrzyknięty tym mianem dzięki fragmentowi lasu bukowego liczącego 130-150 lat, o którym była już mowa wyżej. Las ten charakteryzuje się brakiem runa, gdyż zastępuje go ściółka z liści bukowych. Zadaniem tegoż rezerwatu jest ochrona pięknych obszarów Wzgórz Szymbarskich. Na terenie rezerwatu występują rośliny chronione takie jak: marzanka wonna, czosneczek niedźwiedzi, szczawik zajęczy, przylaszczka, żywiec cebulkowy, perłówka jednokwiatowa i inne. Znajdziemy tam też fragmenty lasu dębowo – bukowego. Na terenie rezerwatu odnajdziemy wieżę widokową im. Jana Pawła II, z której roztacza się niesamowity widok na centralną część Kaszub. Na turystów czeka tam wiele atrakcji, zaczynając od pieszych wędrówek latem i podziwiania cudownych krajobrazów, wyciszenie się i zrelaksowanie aż do możliwości uprawiania na tym terenie narciarstwa zjazdowego dla zagorzałych fanów sportu.
Położenie punktu widokowego Szczyt Wieżyca
Na szczycie najwyższego wzniesienia Wzgórz Szymbarskich znajduje się punkt widokowy – Szczyt Wieżyca na wysokości 328,6 m n.p.m. Ten obszar powiatu kartuskiego nazywany jest nieprzypadkowo perłą Kaszub. Na nim zlokalizowana jest wieża, z której roztacza się cudowny widok na Szwajcarię Kaszubską. Z tego miejsca podziwiać można krajobraz Kaszubskiego Parku Krajobrazowego. Szczyt porastają głównie sosny i świerki oraz bardzo dobrze zachowane fragmenty ubogiej i żyznej 150-letniej buczyny, dzięki której teren o powierzchni 33,59 ha został objęty ochroną rezerwatową. Na szczyt prowadzą szlaki turystyczne, z czego czarny wskazuje najłagodniejsze dojście. Wzgórza Szymbarskie znajdują się średnio na wysokości 260 m n.p.m. Z punktu widokowego prócz pięknego leśnego krajobrazu zaobserwować można ciągi pagórków morenowych rozchodzące się w różnych kierunkach. Jeden z nich rozciąga się w kierunku wsi Egiertowo. Do innych szczytów Wzgórz Szymbarskich zaliczyć możemy m.in. Gęsią Górę (279 m n.p.m.), Górę Żukowską (244 m n.p.m.), Serzą Górę (252 m n.p.m.) czy też Hrabską Górę (228 m n.p.m.), natomiast źródła mają tu dwie rzeki: Radunia i Wierzyca.
Jezioro Ostrzyckie
Jest to jezioro znajdujące się w województwie pomorskim, na Pojezierzu Kaszubskim, w powiecie kartuskim. Leży ono w najpiękniejszej i najatrakcyjniejszej części Kaszubskiego Parku Krajobrazowego, stanowi ono część szlaku wodnego „Kółko Raduńskie”. Jest to typ jeziora rynnowego tudzież leszczowego. Jezioro swym kształtem przypomina podkowę. Łączy się poprzez wąskie szczeliny z jeziorami: Potulskim i Brodnem Wielkim. Na zachodnim brzegu napotkamy rezerwat Ostrzycki Las, a przez rynnę morenową przepływa rzeka Radunia, która jest dopływem Motławy (przepływa przez “Kółko Raduńskie”). Powierzchnia lustra wody jeziora Ostrzyckiego wynosi 328,95 ha, a średnia głębokość 6,7 m, natomiast maksymalna 21 m. Co do długości linii brzegowej wynosi ona 19010 m. Jeśli chodzi o inne wymiary jeziora to długość maksymalna jaką osiąga to 6360 m, a szerokość – 760 m. Jezioro to niewątpliwie cieszy się ogromną popularnością u turystów jak i pasjonatów wędkowania. Występuje tu wiele gatunków ryb, do których zaliczają się m.in. sielawa, węgorz, leszcz, szczupak.